پاتوق پرتقالی

به مـرد بودن و مـرد ماندن و مـردانگی ات افـتخار میکنم

تویی که پشت آن چهره ی جدی مهربـانی ات حس میشود . . .

تویی که غـرورت را که همچون کوه قد برافراشته برای من میشکنی . . .

تویی که در میان جمع به هیچکس نـگاه نمیکنی جـز من . . .

تویی که در اوج نـاراحتی به رویم لـبخند میزنی . . .

تویی که با تـمام خسـتگی ات مـرا هـمراهی میکنی . . .

تویی که در روزهای بی حوصلگی به پـای درددل هایم می نشینی . . .

تویی که بهانه گرفتن ها و بی قـراری هایم را با یـک ” بـوسه “  خاتمه میدهی !

تویی که در برابر مشکلات سینه سپر میکنی و تـنهایم نمیگذاری . . .

تویی که با تـمام قـدرتت در برابر احـساسم زانـو میزنی . . .

تویی که اول روحـم را به پـرواز در میاوری و بـعد جـسمم را در آغوش میکشی . . .

تویی که نـوازشت بـوی خوب ” آرامـش” میدهد نه “هـوس” . . .

تویی که شوخی میکنی تا گـل لـبخند را بر لـبانم بکاری . . .

آآآآری

تـو

شـاهزاده ی رویـای دخـترانه هستی . . .

ای مـرد

نمیـخواهم با آن اسـب سفید بالدار بیایی !

همیـن که قلبت سفید و بی ریـا بـاشد برای مـن کـافی ست . .